Wij, Vlamingen, en de Amerikaanse muziekcultuur! Een paar prangende vragen daarbij: A) ‘Can white men sing the blues?’ B) ‘Can a paar bleke Belgen preach the gospel?’ C) ‘Can a stel gasten uit Antwerpen do rap? De antwoorden: A) Zeker weten! Als ze bijvoorbeeld naar de naam Roland Van Campenhout luisteren. B)Amaai nogal niet! We krijgen nóg centimetersdik kippenvel als we terugdenken aan dat memorabele moment op de jongste ‘Kerstvonk’-happening in Hasselt, toenPatrick Riguelle, Stef Kamil Carlens, Mauro Pawlowski en Tom Pintens een bangelijk ‘Jesus on the Mainline’ ten gehore brachten (helaas zullen we nu nooit meer onbevangen naar de versie van Ry Cooder op ‘Paradise and Lunch’ kunnen luisteren – de smeerlappen!). C) Met wisselend succes, als we ‘Operatie Afzuip’van de Sint Andries MC’S als voorbeeld mogen nemen.

De Sint Andries MC’s hebben dus eindelijk hun eerste cd uit, en daarvoor zijn ze diep moeten gaan. ‘t Is te zeggen: ver terug in de tijd, want een paar oudere nummers staan nu pas op een volwaardige plaat. De niet misse radiohit ‘Represent 2000′ bijvoorbeeld, opgenomen voor het ‘Frithop is dood’-initiatief uit 1999 vanABN-rapper Quinte; ‘Spellekes’ (op een beat van Krewcial), de single uit 2000, ‘Hiroshima stijl’ of’Werelduniek’. Dat dat meteen ook vier van de hoogtepunten zijn, is niet echt vertrouwenwekkend voor de toekomst van de MC’S: op een paar opwindende uitzonderingen na – ‘tialekt’, ‘Schoon stad’ (inclusief Will Ferdy-sample), het stotterende, stuiterende ‘Wazeewie’ – moet het nieuwe materiaal het met knock-out afleggen tegen de oude nummers. Niet dat we niet met plezier naar ‘Operatie Afzuip’ geluisterd hebben, zeker wél, meerdere keren zelfs, maar de spanning en de fun straalt toch vooral van de teksten af (we gaan uw pret niet bederven door er hier uit te citeren), en die heeft de luisteraar na een paar keer wel gehoord. De nieuwe beats overtuigen minder, en klinken na een paar draaibeurten ook gaandeweg voorspelbaarder – de aandacht bij de cd houden wordt dan moeilijk.

Zoals da Antwerpse hood waar de MC’S naar genoemd zijn stilaan opgewaardeerd raakt (niet noodzakelijk een weldaad; zie ook het aanpalende, sjieke, intussen onbetaalbare yuppie-Zuid), zo is ook de muziek van de Sint Andries MC’S aan een opknapbeurt toe: ze zullen moeten beslissen of ze een andere richting inslaan – ze schrijven goeie teksten, ze kunnen overweg met muziek, er zijn dus mogelijkheden – of alleen maar zo nu en dan willen toeslaan met een stevige single of maxi. Een volgende full cd maar dan zónder de toegevoegde waarde van een bescheiden ‘greatest hits’-selectie zou namelijk weleens te hoog gegrepen kunnen zijn. Want als we over een paar stoemitaaiten de baggy trouser der liefde gooien (over ‘tt skit’, over het naar elektronica happende ‘Veel 5ve en 6se’) blijven er precies zeven goeie en zeven mindere nummers over. Geen geruststellende verhouding.

(cp)